ดินแดนที่เราใช้ชีวิตอยู่ทุกวัน ที่จริงแล้วมีความเป็นมานับล้านๆปี สัตว์โลกยุคดึกดำดึ๋ย
เอ๊ย ดึกดำบรรพ์ ที่ไม่สูญพันธ์ก็พยายามปรับตัวให้อยู่ในโลกใบนี้ได้
.
เรื่องนี้คือเรื่องของสัตว์โลกล้านปีที่พยายามประคองชีวิตสืบสายพันธ์เพื่อให้ตัวเองรอด
พ้นจากเงื้อมมือสัตว์ที่ใหญ่กว่า แต่กระนั้นก็ต้องกินสัตว์เล็กสัตว์น้อยเพื่อยังชีพ วันหนึ่ง
เรื่องที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นเพราะความตกใจที่เจอมนุษย์ อาจจะเพราะคิดว่ามนุษย์นั้นใจ
ร้ายทุกคน ความตกใจทำให้พลาดตกน้ำ….! ! ! ทันใดนั้นเมื่อร่างกระทบน้ำ ทุกอย่างก็
เปลี่ยนไปร่างกายใหญ่โตขึ้น นั่นหมายถึงความต้องการอาหารที่มากขึ้น(แค่อาหารนะ)
.
แปลกที่มนุษย์ ตัวเท่าเดิมมาตลอดแต่ความต้องการมันมากมาย ยิ่งใหญ่เกินตัวถึงขั้น
มีชักโครกทองคำ บ้านราคาเป็นพันล้านหมื่นล้าน…ความห่างไกลระหว่างสัตว์ล้านปีกับ
มนุษย์มันห่างกันมากจริงๆ
.
สำหรับสัตว์ล้านปีแล้วเมื่อได้อาหารพอเพียงต่อร่างกายแล้ว ก็กบดาน พักผ่อน ไม่ต้อง
การอะไรมากไปกว่านั้น ที่ที่กบดานก็เพียงพอกับขนาดร่างกาย ในที่สุดก็ไม่วายที่จะเจอ
มนุษย์ดักจับ จนต้องกลายร่างเป็นสัตว์เล็กๆ โชคดีที่มนุษย์คนนี้
.
“เลิกฆ่าสัตว์แล้ว”